Muhammed Hüseyin GÜNEŞ
Süper Berduş
İnsan, doğal seçilim sonucu hayatta kalabilen en zeki varlık. 200 bin yıl önceden bugüne
kadar hayatta kalmayı başardık. Öyle ki yaptığımız tek şey hayatta kalmak oldu; yaşamayı
unuttuk, ya da unutmayı seçip yaşamak isteyen tarafımızı içimize gömdük. Eğer dikkatli
dinlersek içimizdeki yolcunun çığlıklarını duyabiliriz, dinlemeyi deneyin. Duyuyor musunuz?
Bu yazımda bahsedeceğim kişiyi “Into The Wild” filminde görmüş, veya kitabını okumuş
olabilirsiniz. Alexander Supertramp (Süperberduş), eski adıyla Chris McCandless, içini
dinlemeyi ve yaşamayı seçti. Toplumun sahteliğinden, politikacılardan, adaletsizlikten,
yalanlardan, hakiki ve samimi olmayan her şeyden bıkan Chris, 1990 yılında tüm mal
varlığını bırakıp kendini vahşi doğaya attı. Peki ne düşünüyordu?
“Yalnızca çok uzağa gitme riskini göze alanlar, yaşamda nereye kadar gidebileceklerini
öğrenebilirler.”* Filmi ilk izlediğimde Chris/Alexander ile benzerliğimiz beni çok şaşırtmıştı.
İçimdeki kaçıp gitme isteğimi hep baskılardım, korktuğumdan. Bilinmezlik korkusu,
korkuların en güzeli buydu aslında. Chris bunu anlamıştı, yukarıdaki sözlerin sebebi de buydu
işte. Son parasını yakıp tek başına yola koyulduğunda da hiç şüphe yoktu aklında.
Hastalıklı toplumdan uzaklaşmayı, kendini aramayı seçen -yolculuğuna başladığında adını
Alexander Supertramp olarak değiştiren- Chris; hepimizin içindeki çığlık atan kişiyle aynıdır
aslında. Hiç düşündünüz mü, bu zamanlarda bizi insanlığa yaklaştıran hislerden
yoksunlaşmaya başladık. Gördüğümüz haberler doğru değil, hissettiğimiz sevgi gerçek değil,
saçtığımız gülücükler samimi değil, verilen sözler senet değil, konuştuğumuz kelimeler artık
anlamlı değil. Her tarafta maskeli insanlar etrafımızı sarmış adeta. Fakat biz neyiz? Aynaya
baktığımızda maskemizden başka bir şey görüyor muyuz? Maskeyi çıkarmaya cesaretimiz var
mı? Ruhsal devrimimizi ne zaman/nasıl gerçekleştireceğiz? Sadece bu soruları sormak bile
insanın inzivaya çekilmesine yetebiliyor aslında. Kendime bu soruları her sorduğumda sanki
cevabını bir gün alacakmışçasına beklediğimi fark ettim. Asıl anlamam gereken şey ise
güzelliğin beklenmeyi değil keşfedilmeyi istemesiydi. O bana değil, ben ona gitmeliydim.
Zamanı gelip bunu fark ettiğimde ömrümün kayda değer bir kısmını boşuna ‘bekleyerek’
geçirdiğimi anladım. Evet, boşuna bekliyoruz dostlar. Hayatımızın o güzel sayabileceğimiz
kısımları hiç bir zaman gelmeyecek. Bizler o hayallere gitmeliyiz o halde, tırmanmalıyız
gerekirse bu yolda. Çünkü filmde de duyduğumuz gibi “Sadece hayallerinin peşinden koşan
insanlar için hayat farklı bir anlama sahiptir.”**
Chris’in yaptığı şey bencilce ve korkakça algılanabilir. Bu davranışı kaçış olarak bile
adlandırılabilir. Fakat bu bir kaçış değil de bir geri dönüştür aslında, kendine geri dönüş.
Uzun zamandır içimizde bizi özlemle bekleyen -gerçek- benliğimize dönüş. Sahiden, neden
onu gömdük? Neden bütün samimiyetimizi, hakikatlerimizi içimize hapsedip bu monoton ve
sahte yaşamları seçtik? Ve sahteliğin sarhoşluğu içinde bir düşüp bir kalkmaya başladık? Bu
soruları duyar oldum bu günlerde. O da çok merak ediyor, bir cevap verelim isterseniz.
