1. "Pananaghoy ni Laura" (Monologo ni Laura habang bihag ni Adolfo)
(Si Laura ay nasa palasyo, nakaupo sa isang sulok, nangingilid ang luha habang iniisip
ang kanyang minamahal na si Florante.)
LAURA:
O, mahal kong Florante, nasaan ka?
Ang aking puso'y nagdaramdam, binabalot ng takot at pangungulila.
Aking iniibig, ikaw ba'y ligtas pa?
O nilamon na ng bangis ng traidor na si Adolfo?
Pinilit kong ngumiti sa harap ng kalaban,
Ngunit sa loob ng aking dibdib, may matinding hinagpis!
Pinagtaksilan ka ng iyong pinagkatiwalaan,
At ngayon, ako naman ang kanyang nais bihagin!
Ngunit hindi! Hinding-hindi ako magiging alipin ng taksil!
Mas nanaisin ko pang mamatay, kaysa ibigay ang aking puso
Sa isang lalaking walang dangal, walang awa,
At walang puwang sa aking buhay!
(Tatayo siya nang may matibay na loob, nagpupunas ng luha, habang hinahanda ang
sarili sa anumang darating.)
2. "Poot ni Adolfo" (Monologo ni Adolfo matapos maagaw ni Florante ang
kanyang posisyon)
(Si Adolfo ay nag-iisa sa madilim na silid, naglalakad paikot, halatang nagngangalit
ang kanyang damdamin.)
ADOLFO:
Florante! Florante! Hanggang kailan mo aagawin ang lahat sa akin?
Noong tayo’y nasa Atenas, ikaw lagi ang bida, ang hinahangaan!
At ngayon, sa Albanya, ikaw pa rin ang kanilang sinasamba?
Huwag! Hindi ko hahayaang manatili ka sa trono!
Isang araw, mapapasakin ang kapangyarihan,
At ikaw, kaawa-awa mong kaluluwa, ay maglalaho sa aking harapan!
